“Toon me uw landschap en ik zal zeggen wie u bent," zei Johan van de Gronden tijdens een lezing. Hij was toen nog directeur van het Wereld Natuur Fonds. Na deze uitspraak volgde een verhaal over de verschraling van het Friese landschap: het verdwijnen van bloemen en dieren, de eentonige weilanden.
Het was geen compliment aan de Friezen.
Het Friese land met zijn flora en fauna vormt de basis van mijn kunst. Ze inspireert me en ik worstel ermee. Waar ik bijvoorbeeld tegenaan loop, is de messcherpe horizon. Hierdoor lijken er maar twee dimensies te bestaan, strikt van elkaar gescheiden.
Deze tweedeling heeft vast bijgedragen aan onze nuchtere volksaard. Ze biedt weinig ruimte aan “iets er tussenin”. Lastig, want met mijn kunst wil ik dat juist aanraken: dat wat niet meteen zichtbaar is, maar wel ons leven beïnvloedt.
Een ander punt is het grote strijkijzer van netheid en efficiëntie. Daarmee gaat veel verloren. Voor onkruid en ongedierte is bijvoorbeeld geen plaats.
Dit staat haaks op hoe ik het leven ervaar, namelijk als rommelig, onvoorspelbaar en vol ongenode gasten (die later soms heel erg welkom blijken te zijn).
En wie staat er stil bij het leven onder de streep? Het bodemleven en de waterdieren? Hoe is het trouwens met jouw bodemleven?
Over de afbeelding:
De foto Wekker Wurde is genomen in één van onze weilanden bij zonsopgang.
Comments